OLUŞUM SANATEVİ – ANKARA
8 EYLÜL – 5 EKİM 1989
Cehenneminize ayna tutmaya çalışmıyorum.
Aynalara fazlasıyla alıştık…
Aynaların önünde de cehennemimiz kendini yeniden üretmeyi beceriyor.
Artık, aynalardaki bütün sırları dökmek ve onları pencereye dönüştürmek gerek.
Cehennemin kanıksanmaması için, sizi hiçbir şeye inandırmaya çalışmıyorum.
Her gün yaşayarak kanıksadığımız hayatın “içinden” sorduğumuz soruların, bizi “yarınımızın” uzağına taşıyacağını düşünüyorum.
Düz sorulara verilen düz cevaplara benzeyen görsel imgelerle, ütopyasız bir gerçekliğin yalanını yinelemek istemiyorum sizlere…
Ayna dönüştürmez.
Herkes, her gün aynaya bakabilecek gücü yine de bulabiliyor kendinde.
Kimsenin bu sergiden, “İyi vermiş meseleyi kerata!” diye ayrılmasını istemem.
“Mesele” nin sırtımızda/içimizde ürpertiler biçiminde dolanmasını tercih ederim.
“Mucizenin günlük hayata gireceği” günleri “gerçekçi” bir bakışla uzakta görsek de, mucizelere inanmaktan vazgeçen yanımızın “tozunu almak” istiyorum…